خواندنی از اکبر اکسیر، طنزپرداز معاصر !!!! …

ازآجیل سفره عید
چند پسته لال مانده است
آنها که لب گشودند؛خورده شدند
آنها که لال مانده اند ؛می شکنند
دندانساز راست می گفت:
پسته لال؛ سکوت دندان شکن است !
——————
من تعجب می کنم
چطور روز روشن
دو ئیدروژن
با یک اکسیژن؛ ترکیب می شوند
وآب ازآب تکان نمی خورد!
——————
پزشکان اصطلاحاتی دارند
که ما نمی فهمیم
ما دردهای داریم که آنها نمی فهمند
نفهمی بد دردی است
خوش به حال دامپزشکان!
——————
بهزیستی نوشته بود:
شیر مادر، مهرمادر، جانشین ندارد
شیرمادرنخورده، مهرمادرپرداخت شد
پدریک گاو خرید
و من بزرگ شدم
اما هیچ کس حقیقت مرا نشناخت
جز معلم عزیز ریاضی ام
که همیشه میگفت:
«گوساله، بتمرگ!»
——————-
شيرمادر، بوي ادكلن مي‌داد
دست پدر، بوي عرق
(گفتم بچه‌ام نمي‌فهمم)
نان، بوي نفت مي‌داد
زندگي، بوي گند
(گفتم جوانم نمي‌فهمم)
حالا كه بازنشسته‌ شده‌ام
هر چيز، بوي هر چيز مي‌دهد، بدهد
فقط پارك، بوي گورستان
و شانه تخم مرغ، بوي كتاب ندهد!
—————-
با اجازه محیط زیست
دریا، دریا دکل می‌کاریم
ماهی‌ها به جهنم!
کندوها پر از قیر شده‌اند
زنبورهای کارگر به عسلویه رفته‌اند
تا پشت بام ملکه را آسفالت کنند
چه سعادتی!
داریوش به پارس می‌نازید
ما به پارس جنوبی!
———————
رخش، گاری کشی می کند
رستم، کنار پیاده رو سیگار می فروشد
سهراب، ته جوب به خود پیچید
گردآفرید، از خانه زده بیرون
مردان خیابانی برای تهمینه بوق می زنند
ابوالقاسم برای شبکه سه، سریال جنگی می سازد
وای…
موریانه ها به آخر شاهنامه رسیده اند!!
———————–
صفر را بستند
تا ما به بیرون زنگ نزنیم
ازشما چه پنهان
ما از درون زنگ زدیم!

عجیب ترین بچه های 2012 +تصاویر

هرساله کودکان زیادی متولد می شوند که برخی از آن ها دارای نارسایی های مختلف هستند. این نارسایی ها می توانند از نبود برخی اعضای بدن تا بسیاری مشکلات دیگر باشد.

به گزارش مشرق، کودکان بسیاری در نقاط مختلف دنیا هستند که از شرایط خاص رنج می برند این در حالی است که شاید آن ها سن کمی نیز نداشته باشند اما باز هم از شرایط خود آنچنان که باید راضی نیستند و همیشه باید تحت درمان های مختلف قرار داشته باشند.

پسری بدون چشم
"مارا وانی جانگ" کودکی است که از بدو تولد بدون چشم بود. البته از زمانی که هشت ماهه بود نور چراغ قوه را به سمت چپ صورت خود جایی که می بایست چشم چپ وی قرار بگیرد می گرفت. پدر و مادر این کودک که هر دو 26 ساله هستند فرزند خود را از یک روستای کوچک به یک بیمارستان در ارومچی در استان شین جیانگ چین منتقل کرده اند تا با اندک امیدی که پزشکان این بیمارستان به آنها داده اند فرزند خود را تحت درمان قرار دهند.پزشکان اظهار داشتند که زمانی که وی 16 ساله شد می توانند عمل نصب چشم مصنوعی را برای وی انجام دهند.

پسر نارنجی
بدن لئون، پسر چهار سالگی انگلیسی قادر به هضم کاروتن که در میوه‌ها و سبزی‌های نارنجی رنگ وجود دارد، نیست و باعث می‌شود که رنگ بدن او به نارنجی تغییر پیدا کند. او به بیماری بسیار نادری به نام (hyper-beta carotenemia) مبتلاست که او را از خوردن هویج و هر میوه نارنجی رنگی محروم می‌کند. مادر لئون می‌گوید که برای نخستین بار و زمانی که پسرش تنها شش ماه داشت متوجه شرایط خاص کودک خود شده است.

کودکی که از گرما میمیرد
"فرد جیمز" کودک 3 ساله ای است که به خاطر ابتلا به یک بیماری ژنتیکی نادر، بدن او قادر به تبادل حرارت با محیط نیست و در واقع هیچگاه عرق نمی کند.  پدر و مادر این کودک مجبورند همیشه او را با استفاده از دستگاه ها خنک کننده، اسپری آب و تکه های یخ خنگ نگاه دارند، در غیر اینصورت احتمال مرگ کودک بر اثر بالارفتن زیاد دمای بدنش وجود دارد.

دختری که سنگ و خون میگرید
"صبوره" دختر بیست ساله یمنی  هنگام گریه کردن از چشمانش سنگ خارج شده و همراه با آن خون جاری می شود. همچنین به جای آب شور ، خون تعریق می کند. "صبوره فقیه" در مورد وضعیت خود می گوید: از شش ماه قبل و دقیقا بعد از ازدواجم و با بیهوشی روزانه به مدت 4 ساعت این قضیه شروع شد.

بعد از مدتی این بیهوشی ها تبدیل شد به  نفخ شدید در شکم  که او را شبیه زنان باردار در ماه های اخر می کرد. خانواده این دختر او را به بیمارستان برده و دکتر ها  بعد از آزمایش های گوناگون گفتند که حالت بدنی او کاملا عادی است و هیچ توضیحی برای اتفاقات افتاده نداشتند.
پسری که سالی 5 بار میمیرد
در شهر گلاسکو در کشور اسکاتلند پسری 3 ساله زندگی می کند که دچار سندرمی خاص است که باعث می شود قلب او ناگهان از کار بیفتد.قلب"آرون" 3ساله معمولا در هر حمله 7 دقیقه از کار می افتد و در این مدت اعضای خانواده وی که همگی برای کار با دستگاه شوک الکترونیکی آموزش دیدند وی را کمک می کنند. بیماری او که "سندرم مرگ ناگهانی" است در سه ماه گذشته باعث شده است تا قلب وی 3 مرتبه از کار بیفتد. پزشکان پیش بینی می کنند که احتمالا قلب این کودکان در هر سال 5 بار از کار خواهد افتاد.

دختر یک ساله با بدنی 80 ساله
وجود یک بیماری و اختلال پوستی نادر در یک دختر بچه یک ساله چینی سبب شده است تا وی همانند یک زن 80 ساله به نظر برسد. این دختر یک ساله که "یوکسین" نام دارد به سبب بیماری اش لقب مادر بزرگ را گرفته است . گفته می شود وی به یک بیماری بسیار نادر پوستی بنام "کاتیس لاکسا" مبتلا است .

کاتیس لاکسا به بافت های پوستی بدن حمله ور می شود و باعث چروکیدگی، شل شدن اندام های پوستی و از بین بردن سلول های جوان پوست خواهد شد. این یک بیماری بسیار نادر است و تنها 200 خانواده در دنیا به آن مبتلا هستند.

خاطره ای از دکتر حسابی

دانشگاه شیکاگو بسیار پیشرفته بود. مهم تر از هر چیزی آزمایشگاه های متعدد و معتبر آن بود. من در لابراتوار بسیار پیشرفته اپتیک، مشغول به کار شدم. در خوابگاه دانشگاه هم اتاق مجهزی برای اقامت، به من داده بودند. از نظر وسایل رفاهی، مثل اتاق یک هتل بسیار خوب بود. آدم باورش نمی شد، این اتاق در دانشگاه
باشد. معلوم بود که همه چیز را، برای دلگرمی محققین و اساتید، فراهم کرده بودند. نکته خیلی مهم و حائز اهمیت، آزمایشگاه ها و چگونگی تجهیزات آن بود. یک نمونه از آن مربوط به میزی می شد، که در آن آزمایشگاه به من داده بودند، این میز کشوی کوچکی داشت، از روی کنجکاوی آنرا بیرون کشیدم، و با کمال تعجب،
چشمم به یک دسته چک افتاد. دسته چک را برداشتم، و متوجه شدم تمام برگه های آن امضا شده است. فوراً آنرا نزد پروفسوری که رئیس آزمایشگاه ها و استاد راهنمای خودم بود بردم.چک را به او دادم، و گفتم: ببخشید استاد، که بی خبر مزاحم شدم.
موضوع بسیار مهمی اتفاق افتاده است، ظاهراً این دسته چک مربوط به پژوهشگر قبلی بوده، و در کشوی میز من جا مانده است، واضافه کردم، مواظب باشید، چون تمام برگ های آن امضا شده است، یک وقت گم نشودپروفسور با لبخند تعجب آوری، به من گفت: این دسته چک را دانشگاه برای شما، مانند تمام پژوهشگران دیگر دانشگاه، آماده کرده است، تا اگر در هنگام آزمایش ها به تجهیزاتی نیاز داشتید، بدون معطلی به کمپانی سازنده تجهیزات اطلاع بدهید.آن تجهیزات را، برای شما می آورند و راه می اندازند و بعد فاکتوری به شما می دهند. شما هم مبلغ فاکتور شده را روی چک می نویسید و تحویل کمپانی می دهید. به این ترتیب آزمایش های شما با سرعت بیشتری پیش می روند.توضیح پروفسور مرا شگفت زده کرد و از ایشان پرسیدم: بسیار خوب، ولی این جا اشکالی وجود دارد، و آن امضای چک های سفید است؛ اگر کسی از این چک سوء استفاده کرد، شما چه خواهید کرد؟با لبخند بسیار آموزنده یی چنین پاسخ داد:
بله، حق با شماست. ولی باید قبول کنید، که درصد پیشرفتی که ما در سال بر اساس این اعتماد به دست می آوریم، قابل مقایسه با خطایی که ممکن است اتفاق بیفتد، نیست این نکته، تذکر یک واقعیت بزرگ و آموزنده بود. نکته یی ساده که متاسفانه ما در کشورمان، نسبت به آن بی توجه هستیم یک روز که در آزمایشگاه مشغول به کاربودم، دیدم همین پروفسور از دور مرا به شکلی غیر معمول، نگاه می کند. وقتی متوجه شد، که من از طرز دقت او نسبت به خودم متعجب شده ام، با لبخندی بسیار جذابی کنارم آمد، و گفت: آقای دکتر حسابی، شما تازگی ها چقدر صورتتان شبیه افراد آرزومند شده است؟ آیا به دنبال چیزی می گردید، یا گم گشته خاصی دارید؟ من که از توجه پروفسور تعجب کرده بودم با حالت قدرشناسی گفتم: بله، من مشغول تجربه ی نظریه ی خودم، در مورد عبور نور از مجاورت ماده هستم، برای همین، اگر یک فلز با چگالی زیاد، مثل شمش طلا با عیار بالا داشتم، از آزمایش های متعدد، روی فلز های معمولی خلاص می شدم، و نتایج بهتری را در فرصت کمتری به دست می آوردم؛ البته این یک آرزوست او به محض شندیدن خواسته ام، گفت: پس چرا به من
نمی گویید؟گفتم آخر خواسته من، چیز عملی نیست. من با شمش آلومینیوم، میله برنزو میله آهنی تجربیاتی داشته ام، ولی نتایج کافی نگرفته ام و می دانم که دستیابی به خواسته ام غیز ممکن است پروفسور وقتی حرف های مرا شنید از ته دل خنده یی کرد و اشاره کرد که همراه او بروم. با پروفسور به اتاق تلفنخانه دانشگاه آمدیم. پروفسور با لبخند و شوق، به خانمی که تلفنچی و کارمند جوان
آنجا بود، سفارش شمش طلا داد و خداحافظی کرد، و رفت. من که هنوزباورم نمی شد، فکر می کردم پروفسور قصد شوخی دارد و سربه سرم می گذارد. با نومیدی به تعطیلات آخر هفته رفتم. در واقع 72 ساعت بعد، یعنی روز دوشنبه که به آزمایشگاه آمدم، دیدم جعبه ای روز میز آزمایشگاه است. یادداشتی هم از طرف همان خانم تلفنچی، روی جعبه قرار داشت، که نوشته بود امیدوارم این شمش طلا ، به طول 25 سانتی متر، و با قطر 5 سانتی متر با عیار بسیار بالایی به میزان 24، که تقاضا کرده اید، نتایج بسیار خوبی برای کار تحقیقی شما، بدست دهدبا ناباوری، ولی اشتیاق وامید به آینده یی روشن کارم شروع کردم.شب و روز مطالعه و آزمایش می کردم تا
بهترین نتایج را بدست آورم.حالا دیگر نظریه ام شکل گرفته بود و مبتنی بر تحقیقات علمی عمیق و گسترده یی شده بودبعد از یکسال که آزمایش های بسیار جالبی را با نتایج بسیار ارزشمندی به دست آورده بودم، نزد آن خانم آوردم و شمش طلا خرده شده و تکه تکه را که هزار جور آزمایش روی آن انجام داده بودم را داخل یک جعبه روی میز خانم تلفنچی گذاشتم. به محض اینکه چشمش به من افتاد مرا شناخت وبا لبخند پر مهر و امیدی، از من پرسید: آیا از تحقیقات خود، نتایج لازم را بدست آوردید؟ فوراً پاسخ دادم: بلی، نتایج بسیار عالی و شایان توجهی، بدست آوردم. به همین دلیل نزد شما آمده ام که شمش را پس بدهم، ولی بسیار نگران هستم زیرا این شمش، دیگر آن شمش اولی نیست، ودر جعبه را باز کردم و شمش تکه تکه شده را به او نشان دادم و پرسیدم حالا باید چه کار کنم؟ چون قسمتی از این شمش را بریده ام، سوهان زده ام و طبیعتاً مقداری از طلاها دور ریخته شده است. خانم تلفنچی با همان روی خوش لبخند بیش تری زد و به من گفت: اصلاً مهم نیست، نتایج آزمایش شما برای ما مهم است.مسئولیت پس دادن این شمش با من است وقتی با قدم های آرام و تفکری ژرف از آنچه گذشته است، به خوابگاه می آمدم، به این مهم رسیدم، که علت ترقی کشورهای توسعه یافته، همین اطمینان خاطر و احترام کارکنان
مراکز تحقیقاتی می باشد و بس، یعنی کافیست شما در یک مرکز آموزشی، دانشگاهی ویا تحقیقاتی کار کنید، دیگر فرقی نمی کند که شما تلفنچی باشید یا استاد، مجموعه آن مراکز در کشور های پیشرفته دارای احترام هستند و بسیار طبیعی است که وقتی دست یک پژوهشگری در امر تحقیقات و یا تمام تجهیزات باز باشد و دارای
احترامی شایسته باشد، حاصلی به جز توسعه علمی در پی نخواهد داشت.

استقبال مردم تایلند از خوردن اعضای بدن +عکس (+۱۸)

یک نانوای تایلندی برای پخت نانهای خود از روش وحشتناکی استفاده می کند!

 

او خمیرهای نان را به شکل اعضای بدن در می آورد و می فروشد! وقتی که این نانها را می خورید احساس می کنید که مشغول خوردن اعضای بدن انسان هستید! او با مهارتهای خاصی با خمیر نان مجسمه سازی می کند.

همه ی خانواده ی او در نانوایی کار می کنند و در پخت نان از خمیر، کشمش، آکاژو و شکلات استفاده می کنند. با وجود این که این نانوایی، نانوایی بسیار عجیب و وحشتناکی می باشد، اما مردم تایلند از نانها ی او استقبال خوبی می کنند!

داستانک؛ دایره ای به مساحت زندگی...

 

 

 

 

  برترین ها: مرد ملاک وارد روستا شد. آوازه اش را از ماهها پیش شنیده بودند. زمینها را میخرید. خانه ها را ویران میکرد و ساختمانهایی مدرن بر آنها بنا میکرد.

پیشنهادهایش آنقدر جذاب بود که همه را وسوسه میکرد. روستاها یکی پس از دیگری به دست او ویران شده بود. نوعی حرص عجیب داشت. حرص برای زمینخواری...

همه میدانستند که پیشنهادهای مالی جذابش، این روستا را نیز نابود خواهد کرد.

کدخدا آمد. روبروی مرد ایستاد. مرد در حالی که به دامنه کوه خیره شده بود گفت: کدخدا! همه این املاک را با هم چند می فروشی؟

کدخدا سکوتی کرد و گفت: در ده ما زمین مجانی است. سنت این است که خریدار، محیط زمین را پیاده میرود و به نقطه اول باز میگردد. هر آنچه پیموده به او واگذار میشود.

مرد ملاک گفت: مرا مسخره میکنی؟

کدخدا گفت: ما نسلهاست به این شیوه زمین می فروشیم.

مرد ملاک به راه افتاد. چند ساعتی راه رفت. گاهی با خود فکر میکرد که زودتر دور بزند و به نقطه شروع بازگردد، اما باز وسوسه میشد که چند گامی بیشتر برود و زمینی بزرگتر را از آن خود کند.

تمام کوهپایه را پیمود...

غروب بود. روستاییان و کدخدا در انتظار بودند. سایه ای از دور نمایان شد. مرد ملاک کم کم به کدخدا و روستاییان نزدیک می شد.

زمانی که به کدخدا رسید، نمیتوانست بایستد. زانو زد. حتی نمیتوانست حرف بزند. بر روی زمین دراز کشید و جان داد.

نگاهش هنوز به دوردستها، به کوهپایه ها، خیره مانده بود.

کوهپایه هایی که دیگر از آن او نبودند...

"لف تولستوی"

تصاویری از مار های خوش خط و خال!

تصاویری از مار های خوش خط و خال!

زوج خوشبخت

من زوج خوشبخت و موفقی را در این دنیا می‌شناسم که مدتهاست بدون کوچکترین مشکلی، رابطه‌شان ادامه دارد و هیچ‌وقت هم با هم دعوا و بزن‌ بزن نمی‌کنند !!
یک روز از این زوج موفق سوال کردم:دلیل موفقیت شما در چیست؟ چرا هیچ وقت با هم دعوا نمی‌کنید!!؟
آقاهه پاسخ داد: ببین! من و خانمم از روز اول، حد و حدود خودمان را مشخص کردیم و قرار شد خانم بنده، فقط در مورد مسائل جزئی حق اظهار نظر داشته باشه و من هم به عنوان یک آقا، فقط در مورد مسائل کلی نظر بدهم!
گفتم: چه خوب! آفرین! زنده‌باد رفیق! تو آبروی همه‌ی ما مردها را خریده‌ای! من بهت افتخار می‌کنم.
حالا این مسائل جزئی که خانمت در مورد اون‌ها حق اظهارنظر داره، چی هست!!؟
آقاهه گفت: از روز اول قرار شد خانم بنده فقط در مورد مسائل جزئی نظر بده و تصمیم بگیره
مسائل بی‌اهمیتی مثل این که ما چند تا بچه داشته باشیم، کجا زندگی کنیم، کی خانه بخریم، ماشین‌مان چه باشد
چی بخوریم، چی بپوشیم و با کی رفت ‌و‌ آمد کنیم و ...
گفتم: اِ!!! من که رسما هنگ کردم رفیق!پس اون مسائل کلی که تو در موردش نظر می‌دی، چی‌ هست!!؟
آقاهه گفت: من فقط در مورد مسائل بوسنی و هرزگوین، نوسانات دلار، قیمت نفت و اوضاع جاری مملکت نظر می‌دهم!!

کاساندان، یگانه همسر کوروش بزرگ

شهبانو کاساندان دختر فرناسپه از شاهدختان خاندان هخامنشی بود. وی از اصالت ایرانی برخوردار بوده و همسر، همراه و همفکر همیشگی بزرگ مردی به نام کوروش بود. کوروش بزرگ در طول زندگی خود فقط یک زن اختیار کرد و او کاساندان نام داشت. کاساندان قبل از کورش درگذشت و بعد از او کورش در اندوهی فراوان ماند و برای همیشه و به احترام همسرش تنهایی را برگزید.

کوروش کاساندان را بسیار دوست می داشت. هنگام مرگ کاساندان در بابل ۶ روز عزای عمومی اعلام شد.

مقبره شهبانو کاساندان در پاسارگاد در کنار آرامگاه کوروش بزرگ می‌باشد.

پس از کورش بزرگ او نخستین شخصیت قدرتمند کشور بزرگ ایران بود. کاساندان ملکه ۲۸ کشور آسیائی بود که کورش بزرگ بر آنها پادشاهی می کرده است.

مورخین یونانی و گزنفون از وی با نیکی و بزرگ منشی یاد می کرده اند.

کاساندان ملکه ایران ۵ فرزند با نام های کمبوجیه، بردیا، آتوسا، رکسانه و ارتیستونه داشت. پسر بزرگ کاساندان و کورش، کمبوجیه دوم جهانگشایی کرد و مصر را به امپراتوری هخامنشیان افزود. بردیا نیز مدتی کوتاه بر تاج تخت نشست. اما آتوسا را بی‌شک باید با دیدی دگر نگریست. چرا که دختر کورش بودن چنان «جایگاه ویژه ای» به او بخشید که داریوش بزرگ او را به همسری خویش برگزید و فرهیختگی و درایت آتوسا در تمام طول تاریخ زبانزد شد. بی شک کاساندان مادری بزرگ بود که چنین فرزندان بزرگی پرورش داد که هر یک نامی نیک در تاریخ دارند. وی همچنین همسری نمونه بود چرا که در همه مراحل سخت دوشادوش کوروش بزرگ حضور داشت و همراه همیشگی او بود. نوشته های تاریخی نشان می دهد که کوروش نه تنها در امور سپاهیگری دارای نبوغ نظامی و در جهانگشایی و کشور داری بسیار انسان دوست و نوع پرور بوده بلکه در امور خانوادگی نیز یکی از وفادارترین مردان روزگار بوده است.

یکی از داستان های جالب تاریخ ایران باستان

تابلویی که می بینید، اثر «وینسنت لوپز» نقاش اسپانیایی قرن ۱۸ روایت کننده ی یکی از داستان های تاریخ ایران باستان است.




اثر «وینسنت لوپز»

در لغت نامه ی دهخدا زیر عنوان «پانته آ» بر اساس روایت «گزنفون» آمده است که هنگامی که مادها پیروزمندانه از جنگ شوش برگشتند، غنائمی با خود آورده بودند که بعضی از آنها را برای پیشکش به کورش بزرگ عرضه می کردند.
در میان غنائم زنی بود بسیار زیبا و به قولی زیباترین زن شوش به نام پانته آ که همسرش به نام « آبراداتاس» برای مأموریتی از جانب شاه خویش رفته بود . چون وصف زیبایی پانته آ را به کورش گفتند ، کورش درست ندانست که زنی شوهردار را از همسرش بازستاند.
و حتی هنگامی که توصیف زیبایی زن از حد گذشت و به کورش پیشنهاد کردند که حداقل فقط یک بار زن را ببیند، از ترس اینکه به او دل ببازد، نپذیرفت. پس او را تا باز آمدن همسرش به یکی از نگاهبان به نام «آراسپ» سپرد . اما اراسپ خود عاشق پانته آ گشت و خواست از او کام بگیرد، بناچار پانته آ از کورش کمک خواست..
کوروش آراسپ را سرزنش کرد و چون آراسپ مرد نجیبی بود و به شدت شرمنده شد و در ازای از طرف کوروش به دنبال آبراداتاس رفت تا او را به سوی ایران فرا بخواند. هنگامی که آبرداتاس به ایران آمد و از موضوع با خبر شد، به پاس جوانمردی کوروش برخود لازم دید که در لشکر او خدمت کند.
می گویند هنگامی که آبراداتاس به سمت میدان جنگ روان بود پانته آ دستان او را گرفت و در حالی که اشک از چشمانش سرازیر بود گفت: «سوگند به عشقی که میان من و توست، کوروش به واسطه جوانمردی که حق ما کرد اکنون حق دارد که ما را حق شناس ببیند. زمانی که اسیر او و از آن او شدم او نخواست که مرا برده خود بداند ونیز نخواست که مرا با شرایط شرم آوری آزاد کند بلکه مرا برای تو که ندیده بود حفظ کرد. مثل اینکه من زن برادر او باشم.»
آبراداتاس در جنگ مورد اشاره کشته شد و پانته آ بر سر جنازه ی او رفت و شیون آغاز کرد. کوروش به ندیمان پانته آ سفارش کرد تا مراقب باشند که خود را نکشد، اما پانته آ در یک لحظه از غفلت ندیمان استفاده کرد و با خنجری که به همراه داشت، سینه ی خود را درید و در کنار جسد همسر به خاک افتاد و ندیمه نیز از ترس کورش و غفلتی که کرده بود ، خود را کشت.
هنگامی که خبر به گوش کوروش رسید، بر سر جنازه ها آمد. از این روی اگر در تصویر دقت کنید دو جنازه ی زن می بینید و یک مرد و باقی داستان که در تابلو مشخص است. کاش از این داستان های غنی و اصیل ایرانی فیلم هایی ساخته میشد تا فرزندان کوروش منش و خوی اصیل ایرانی را بیاموزند.

کوروش؛ حقیقتی افسانه‌ای

خبرگزاری میراث فرهنگی نوشت: در تاریخ همه سرزمین‌ها افرادی وجود دارند که داستان‌های زندگی­شان در هاله­هایی از ابهام و افسانه قرار می گیرد. این افراد عموماً کسانی هستند که برای مردمان زمان خود و بازماندگانشان در اعصار بعد، بسیار مقدس و محترم به شمار می‎آیند و همچنین در زمان زندگی‌شان، وقایع‌نگاری چندان مرسوم نبوده و گذر زمان، فرصت کافی را در اختیار دوستداران آنها قرار داده تا شیرین ترین داستان ها را برای آنها خلق کنند.

کوروش، بنیان­گذار سلسله هخامنشی نیز بنا به هر دو دلیلِ عنوان شده، یکی از کسانی است که تشخیص داستان واقعی زندگی او از میان داستان پردازی‌هایی که درباره وی شده، دشوار به نظر می‌آید.

داستان زندگی کوروش،به دلیل جایگاهی که هم از نظر تاریخی و هم به لحاظ ویژگی‌های اخلاقی دارد، در منابع بسیاری که از دوران باستان به دست ما رسیده، نقل شده‌است که از آن جمله می‌توان به آثار مورخان و نویسندگانی چون هرودوت، گزنفون، کتزیاس، آریان، دیودور سیلیسی، پلوتارک، استرابون، پاینیوس و مورخان اسکندر مقدونی اشاره کرد.

درباره کوروش و ویژگی‌های او حتی در نوشته‌های مقدس یهودیان مانند عزرا، نحمیا و استر نیز مطالبی به ثبت رسیده‌است.

یکی دیگر از اسناد مهمی که در آن به زندگانی کوروش پرداخته شده، رویدادنامه نبونید است که به بیان رویدادهای دوره فرمانروایی نبونید آخرین شاه بابل و نبردهای کوروش پرداخته است.

در این میان، سه نویسندۀ نخست یعنی هرودوت، گزنفون و کتزیاس بیش از دیگران مورد توجه و رجوع قرار گرفته‌اند که البته هیچ یک از آنان نیز روایات تولد، زندگی و مرگ کوروش را به گونه‌ای نقل نکرده‌اند که بتوان با اطمینان کامل آن را منطبق بر آنچه که در واقعیت رخ داده، دانست.

هرودوت (425-485 پیش از میلاد) قدیمی‌ترین داستان را درباره کوروش نقل می‌کند که روایت او نیز اگرچه آمیخته با افسانه است اما بیش از دیگر روایات، از سوی پژوهشگران در دوره‌های بعدی مورد تأیید قرار گرفته است.

داستانی که او نقل می کند بسیار مشابه داستان کودکی حضرت موسی (ع) و سامی سارگن (بنیانگذار بابل) است که این نشان می‌دهد این نوع داستان پردازی‌ها درباره بزرگان، علاوه بر آنکه بسیار مرسوم بوده، از جانب مردم آن زمان نیز پذیرفته و تأیید می‌شده‌است.

هرودوت کوروش را نوه دختری آستیاگ، آخرین پادشاه ماد می‌داند و نقل می‌کند که آستیاگ خواب‌هایی می‌بیند با این تعبیر که نوه‌اش بر تمام آسیا چیره می‌شود؛ به همین علت پس از به دنیا آمدن کوروش او را به یکی از بستگانش به نام هارپاگ می‌سپارد تا او را نابود کند.

هارپاگ که در خودش چنین توانایی را نمی‌دید، کودک را به چوپانی به نام مهرداد سپرد تا او فرمان شاه را اجرا کند اما مهرداد و همسرش که به تازگی نوزادی مرده به دنیا آورده بود، از این کار خودداری کرده و به جای کوروش فرزند مرده خود را به مأموران هارپاک سپردند. بدین ترتیب کورش زنده ماند و تحت سرپرستی یک چوپان قرار گرفت و تا دوره کودکی نزد آنان ماند.

او در بازی‌های کودکانه مرتکب خطایی شد که این خطا او را به دربار آستیاگ کشاند و در این دیدار آستیاگ با توجه به شباهت‌های ظاهری گمان برد که مبادا این کودک نوه خودش باشد.

بنابراین هارپارک و چوپانش را به دربار احضار و آنها را مؤاخذه کرد تا بالاخره حقیقت بر ملا شد. آستیاگ به ظاهر خوشحال شد اما بعداً انتقام سختی از هارپاگ گرفت. 

آنچه که از این داستان به وضوح می‌توان دریافت اصرار نویسنده و یا منابع شفاهی که او از آنها بهره گرفته، تأکید بر انتساب کوروش به خانواده شاهی است؛ زیرا در آن زمان داشتن دو ویژگی به پادشاهان مشروعیت تام می‌داد: یکی آنکه خون شاهی در رگ داشته باشند، دیگر آنکه فرمانروایی آن‌ها از جانب خدایان و نیروهای فرازمینی تعیین و تأیید شده باشد که در زندگی نامه کوروش هردوی این‌ها در نظر گرفته شده است.

نوشتار گزنفون درباره کوروش از نظر شیوه نوشتاری و تا حدی به لحاظ محتوا با آنچه هرودوت می‌گوید، تفاوت دارد.

گزنفون (حدوداً بین 430 تا 345 ق. م.) بیش از آن که مورخ باشد یک فیلسوف و شاگرد سقراط بوده و همین امر سبب شده تا در نوشته‌هایش بیشتر به مسائل اخلاقی و چگونگی تعلیم و تربیت بپردازد.

از نظر او ملایمت، ساده زیستی و نرمخوئی ویژگی انسان­های خوب و وارسته بود و از آنجا که کوروش از دیدگاه او چنین انسانی بود، نوشته‌هایش بیشتر صرف توصیف این ویژگی‌ها درباره کوروش شده‌است.

گزنفون نیز مانند هرودوت کوروش را از جانب مادر به مادها و از سوی پدر به حکمرانان پارس نسبت می‌دهد با این تفاوت که روابط دوستانه‌تری را میان او و پدربزرگش (آستیاگ) ترسیم می‌کند.

او می‌گوید: «هیچ­کس زیبایی، نرمخویی، دادگری و نامجویی کوروش را نداشت و هنوز پارسیان این هنرها را در داستان­ها باز می‌گویند و در آوازها می‌خوانند.»

هنگامی که او دوازده ساله شد بنا به درخواست پدر بزرگش، آستیاگ، مادرش او را به ماد برد که در آنجا بسیار مورد مهر و رسیدگی قرار گرفت اما از آنجا که کوروش میانه روی و سادگی را از پارسیان (یعنی اقوام پدری‌اش) آموخته بود، هرگز شکوه و آراستگی دربار او را خیره نکرد و همچنان پیرو زندگی سخت پهلوانی بود.

با این همه از جانب همسالان مادی خود و بزرگان آن سامان مورد دوستی و همدلی قرار گرفت و آنها پیوسته هنرهایش را می‌ستودند.

ارتباط و دلبستگی میان کوروش و پدربزرگش چنان بود که پس از چندی وقتی کوروش برای دیدار خانواده‌اش راهی پارس شد آستیاگ و مادها اندوهناک و گریان شدند...

همان­طور که از نوشته‌های بالا برمی‌آید، گزنفون و هردوت که هیچ­یک ایرانی نبودند، باور داشتند کورش از نوادر روزگار و دارای ویژگی‌های نیکو است اما هرکدام در قالب­هایی که خودشان برای تعریف و توصیف این خوبی­ها مناسب می‌دیدند، شخصیت و زندگی او را شرح داده‌اند.

در برابر این دو دیدگاه، نوشته‌های کتزیاس قابل توجه است که به طور کلی از اساس و بنیاد با دو نویسندۀ دیگر تفاوت چشمگیری دارد.

او تاریخ نگار و پزشک یونانی بود که در حدود سال­های 415 تا 398 ق. م. در دربار هخامنشی خدمت می‌کرد.

کتزیاس می‌نویسد: «کورش پسر چوپانی بود از ایل مردها (ماردها)، که از شدت احتیاج مجبور گردید راهزنی پیش گیرد. کورش در ایام جوانی به کارهای پست اشتغال می‌ورزید و از این جهت مکرر تازیانه خورد. او با آستیاکس (آستیاگ)، آخرین پادشاه ماد، هیچ گونه قرابتی نداشت و از راه حیله و تزویر به مقام سلطنت رسید.»

از نوشته‌های کتزیاس چنین به نظر می‌رسد که او نظرش نسبت به ایرانیان و کوروش با دو نویسنده پیشین کاملاً در تضاد است. او در شرح جنگ­ها و چگونگی مردن کورش نیز همین اختلاف نظرها را نمایان می‌کند.

تا پیش از خواندن نوشته‌های گزنفون و کتزیاس و تنها با مرور نوشته‌های هرودوت، بی‌شک این پرسش پیش می‌آید که چرا از نظر اغلب پژوهشگران، تاریخ هرودوت که با آن همه افسانه و داستان­پردازی درآمیخته، بیشتر مورد اعتماد است؟!

اما مقایسۀ آن با نوشتار گزنفون که به گفته بسیاری از پژوهشگران نتیجه تخیلات وی و کتاب «کورش نامه» او رمانی سیاسی درباره پرورش جوانان و آموزش فرمانروایی آرمانی است و همچنین در قیاس با نوشتار کتزیاس که نمی‌توان آن را خالی از غرض ورزی دانست؛ می‌توان تا حدودی پاسخ این پرسش را یافت.

در سال­های اخیر یکی از مسائلی که درباره کوروش، به ویژه از جانب برخی از مستشرقین مطرح می‌شود، به منشور او و آنچه در آن نویسانده باز می‌گردد.
آنها می‌گویند آنچه در این منشور آمده، کاملاً واقعیت ندارد بلکه حاوی دروغ‌های تبلیغاتی است و اقداماتی که او در آنجا از آنها یاد می‌کند، مبنای انسان­دوستی ندارد؛ زیرا کوروش نیز مانند دیگر پادشاهان جنگ و خونریزی می‌کرده و دشمنانش را به قتل می‌رسانده‌است.
...
یکی از مهم­ترین رخدادها در تاریخ دنیای باستان، ورود کوروش به بابل است.

بابل در سال 538 ق. م. (یا 539) بی آنکه درگیری دشواری میان بابلیان و سپاه کورش صورت بگیرد، تصرف شد.

به گفته هینتس در کتاب «داریوش و ایرانیان»: «از الواح برجای‌مانده به خط میخی که بی‌درنگ، از صبح روز بعد به نام کوروش تاریخ خورده‌‌اند، چنین برمی‌آید که تغییر حکومت بدون دردسر انجام پذیرفته است. این اسناد بابلی گواه ادامه بی‌دردسر زندگی روزمره در پایتخت تسخیرشده هستند.

رویدادنامه نبونید نیز ورود کوروش را بدون جنگ و خونریزی توصیف می‌کند.

چند روز پس از فتح بابل منشوری از زبان کوروش نوشته می‌شود که در نوع خود، به ویژه از نظر محتوا بی‌نظیر است. این منشور در سال 1258 خورشیدی توسط باستان­شناسان انگلیسی در عراق (بابل باستان) کشف شد.

دور تا دور این استوانه گلی حدوداً 40 سطر به خط میخی بابلی نوشته شده که همین امر سبب شد کاوشگران در ابتدا تصور کنند این منشور نوشته‌ای است مربوط به فرمانروایان بابل یا آشور؛ اما پس از بررسی‌های بیشتر و خواندن و ترجمه آن، مشخص شد که این نوشته مربوط به کورش هخامنشی است.

ویژگی مهم این کتیبه آن است که شاه فاتح، در آن اعلام می‌کند که پس از ورود به بابل، خدای مردم آن دیار را بزرگ داشته و نام او را با احترام در کتیبه خود وارد می کند:
«... مردوک دل­های پاک مردم بابل را متوجه من کرد زیرا من او را گرامی داشتم. سپاه بزرگ من به صلح و آرامی وارد بابل شد و نگذاشتم رنج و آزاری به مردم این سرزمین وارد آید... فرمان دادم غارت و کشتار نکنند و مردوک از کردار نیک من خشنود شد...»

بنابر آنچه که مطرح شد، ناچاریم توجه کسانی که منشور کوروش را به دور از واقعیت می‌دانند، به چند نکته معطوف کنیم:

نخست آن­که نوشتار منشور کورش با آنچه که مورخان ثبت کرده‌اند مغایرت ندارد و این در حالی است که هیچ یک از این مورخان، ایرانی نیستند.

دوم آن­که جایگاه و رفتار کوروش را باید به عنوان یک پادشاه بررسی کرد و نه به عنوان یک عارف یا صوفی تارک دنیا؛ مسلماً هر پادشاه مقتدری کشورگشایی می‌کند، در این راه می‌جنگد و از جان خودش نیز محافظت می‌کند.

نکتۀ مهم دیگر آنکه منشور کورش زمانی جایگاه حقیقی‌اش را به عنوان اولین بیانیه حقوق بشر نمایان می‌کند که با کتیبه‌های برجای مانده از دیگر پادشاهان آن دوره مقایسه شود.

به عنوان مثال در کتیبۀ نبوکد نصر (Nebocadnessar)دوم، پادشاه بابل (565پ.م.)، آمده است: «فرمان دادم که صدهزار چشم درآوردند و صدهزار ساق پا بشکستند. هزاران دختر و پسر را در آتش سوزاندم و خانه‌ها را چنان ویران کردم که دیگر بانگ زنده‌ای از آنجا برنخیزد...»

و یا آشوربانیپال پس از تصرف شوش در کتیبه‌اش می‌ویسد: «...معابد ایلام را با خاک یکسان کردم و خدایانشان را به یغما دادم. سپاهیان من وارد بیشه‌های مقدسش شدند که هیچ بیگانه‌ای از کنارش نگذشته بود، آنجا را به آتش کشیدند....ندای شادی و فریادهای انسانی به دست من از آنجا رخت بربست...»

و حالا در چنین شرایطی است که وقتی کوروش وارد سرزمین دشمنش می‌شود، به اعتقاداتشان احترام می‌گذارد و از خدای آنان به نیکی در کتیبه‌اش یاد می‌کند.

بدیهی است که کوروش به گسترش امپراتوری‌اش می‌اندیشده و در جریان این فتوحات، اگر جنگ و کشتاری نیز صورت می‌گرفته هرگز در یادمانی که از خود برجای گذاشته، به آن نبالیده‌است و همین یک نکته به تنهایی، برای آنکه منشور او به عنوان نخستین بیانۀ حقوق بشر پذیرفته شود، کفایت می‌کند.


منابع:
-         ایران باستان، حسن پیرنیا
-         تاریخ سیاسی هخامنشیان، محمد ع. دادامایف، ترجمه فرید جواهرکلام
-         تاریخ ماد، ایگور میخائیلوویچ دیاکونوف، ترجمه کریم کشاورز
-         داریوش و ایرانیان، والتر هینتس، ترجمه پرویز رجبی

از قهرمان و دلاور شیرازی چه میدانید؟ +عکس

شهر فرنگ: سیروس قهرمانی معرکه گیری بود که در سال های ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ (دهه ی ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ میلادی) در شیراز شهرتی داشت. باغ وحش کوچک او در شیراز محل اجرای برنامه هایش بود.

سن وسال دارتر های شیرازی سیروس قهرمانی را به یاد می آورند: ترکیب غریبی از معرکه گیر سنتی و شخصیت آنتونی کویین در فیلم جاده، با چاشنی فیلم های تاریخی ایتالیایی و هالیوودی دهه ی پنجاه میلادی. در سال های آغازین دهه ی ۱۹۶۰ سیروس قهرمانی معرکه گیر یکه تاز شیراز بود. در کنار این معرکه ها «باغ وحش» کوچکش هم در شیراز کم طرفدار نبود. دیدن چند حیوان مُردنی در قفس هایی به غایت تنگ برای مردمی که به عمرشان «باغ وحش» ندیده بودند تفریحی متفاوت بود.

پارسال هنگامی که در اطراف خیابان زند قدم می زدم چشمم افتاد به ویترین مغازه ی عکاسی ای که تعدادی از عکس های او را به نمایش گذاشته بود. رفتم داخل و نسخه ی دیجیتال عکس هایی را که می فروخت خریدم. بعضی را با فوتوشاپ رنگ کرده بود (چه حیف!) و بعضی هنوز به همان شکل سیاه و سفید باقی مانده بودند. به هر حال از لطفشان کم نشده بود.