که من پروین فروغ شهر ایرانم - نه پوردخت, نه آذردخت, نه آتوسا, نه پانته آ
بلکه آرتمیس سپهسالار ایران در نبرد پارس و یونانم
مرا گر در مقام همسری بینی نه یک همخواب و همبستر،
که یک همراه و یک یار وفادارم،
نه یک برده,
مکن اینگونه پندارم که جوشد خون آزادی به شریانم
بدون زن کجا میداشت تاریخ تو،
آرش با کمانش؟
کاوه ی آهنگر با گرز و سندانش؟
بدون زن کجا میداشتی آن شاعر طوسی،
نگهبان زبان پارسی،
استاد فردوسی؟
مرا گر در مقام مادری بینی
مگو با من که هست فرشی از بهشت زیر پایم
نگاهم کن که زیر پای من دنیا به جریان است
ز نور عشق من رخشنده کیهان است
که با دستان من گردون به جریان است
که جای پای من بر چهره ی سرخ و سپید و سبز ایران است
برو ای مرد, دگر مبر آسان به لب نامم
که من آزاده زن
فرزند ایرانم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر