اگر بخواهیم درباره ی آزمایشهای عجیب و غریب تاریخ حرف بزنیم، حتما باید از آزمایشهای نیکولاس مینویکی، دانشمند رومانیایی نامی ببریم. او کسی که برای انجام آزمایشش مجبور بود به چشم های مرگ زل بزند و برایش دست تکان بدهد!
مینویکی می خواست بداند هنگام به دار آویخته شدن دقیقا چه اتفاقی برای بدن انسان می افتد. پایان کار کاملا معلوم بود ولی مشخص نبود که دقیقا چه عاملی منجر به این پایان کار می شود.
مینویکی در سال 1905 کتابی 238 صفحه ای به نام “تحقیقاتی در زمینه دار زدن” منتشر کرد که در آن بیش از 173 خودکشی و اعدام را در گروه هایی مانند جنسیت، کشور، فصل، نوع گره و موقعیت طناب دسته بندی کرده بود. ولی تنها دانستن این که چه انفاقی می افتد برای او کافی نبود، نیکولاس می خواست بداند به دار آویخته شدن چه حسی دارد!
مینویکی تصمیم گرفت تا امتحانی خودش را دار بزند. او کارش را با طناب انعطاف پذیر شروع کرد تا یواش یواش به دار زده شدن عادت کند. مینویکی با کمک دستیارش، شش یا هفت بار خودش را امتحانی دار زد. بر اساس دست نوشته های خودش درد حاصل از این عملیات غیرقابل تحمل بوده است ولی نتایج حاصل از آن تحمل درد را بسیار ساده تر می کرده است.
بعد از این که بدنش گرم شد، مینویکی به سراغ آزمایش اصلی رفت. او و چند تن از همکارانش بالاخره تصمیم گرفتند که خوشان را با طناب عادی دار بزنند. در این جا هم مینویکی از دستیار بیچاره اش کمک گرفت. او به دستیارش دستور داده بود تا طناب را تا جایی بکشد که فاصله ی پاهایش از زمین حداقل یک متر باشد!
نیکولاس تصمیم گرفت تا علاوه بر این یک بار، یازده بار دیگر هم خودش را دار بزند تا تجربه ی دقیق تری به دست بیاورد. کل این دوازده بار، مدت دو هفته طول کشید و در طول این دو هفته هم دستیار نیکولاس، یار و همدم و جلاد او بود. آزمایشهای مینویکی نشان داد که برخلاف باور عموم مردم، بیشتر کسانی که به دار آویخته می شوند از خفگی نمی میرند، بلکه از مسدود شدن شاهرگ و نرسیدن خون به مغز می میرند.
مینویکی در سال 1905 کتابی 238 صفحه ای به نام “تحقیقاتی در زمینه دار زدن” منتشر کرد که در آن بیش از 173 خودکشی و اعدام را در گروه هایی مانند جنسیت، کشور، فصل، نوع گره و موقعیت طناب دسته بندی کرده بود. ولی تنها دانستن این که چه انفاقی می افتد برای او کافی نبود، نیکولاس می خواست بداند به دار آویخته شدن چه حسی دارد!
مینویکی تصمیم گرفت تا امتحانی خودش را دار بزند. او کارش را با طناب انعطاف پذیر شروع کرد تا یواش یواش به دار زده شدن عادت کند. مینویکی با کمک دستیارش، شش یا هفت بار خودش را امتحانی دار زد. بر اساس دست نوشته های خودش درد حاصل از این عملیات غیرقابل تحمل بوده است ولی نتایج حاصل از آن تحمل درد را بسیار ساده تر می کرده است.
بعد از این که بدنش گرم شد، مینویکی به سراغ آزمایش اصلی رفت. او و چند تن از همکارانش بالاخره تصمیم گرفتند که خوشان را با طناب عادی دار بزنند. در این جا هم مینویکی از دستیار بیچاره اش کمک گرفت. او به دستیارش دستور داده بود تا طناب را تا جایی بکشد که فاصله ی پاهایش از زمین حداقل یک متر باشد!
نیکولاس تصمیم گرفت تا علاوه بر این یک بار، یازده بار دیگر هم خودش را دار بزند تا تجربه ی دقیق تری به دست بیاورد. کل این دوازده بار، مدت دو هفته طول کشید و در طول این دو هفته هم دستیار نیکولاس، یار و همدم و جلاد او بود. آزمایشهای مینویکی نشان داد که برخلاف باور عموم مردم، بیشتر کسانی که به دار آویخته می شوند از خفگی نمی میرند، بلکه از مسدود شدن شاهرگ و نرسیدن خون به مغز می میرند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر